Bida na Korsou 2

Lieve amigunan,

Hoe gaat het met jullie? Met ons gaat het goed!

We hebben ontzettend genoten van het bezoek van Gerda en Poul in januari en het bezoek van Roland en Neeltje in de carnavalsvakantie. Het was zo heerlijk om ze bij ons in huis te hebben! Om ons leven hier met ze te kunnen delen, om ze vol trots te laten zien hoe het met de kinderen gaat, de extra handjes. Wat hebben we genoten van de interactie met Lola en Jimi, van de fijne gesprekken, van hun aanwezigheid, de knuffels en van alles dat we samen hebben ondernomen. Joris is 2x met het bezoek de Christoffelberg op gegaan. Minke heeft met haar mama geshopt (ja, verschil moet er zijn....;-)) en een leuke stadswandeling met P&G gedaan. Het was ook goed om een bezoek aan het museum Kura Hulanda (met veel aandacht voor het slavernij verleden) met elkaar te kunnen delen. Ook de grotten van Hato zijn bezocht. We zijn heerlijk uit eten gegaan, hebben van het strand genoten, veel geborreld, gebarbecued en veel chocola gegeten. Iedere dag met jullie was een cadeautje!! En naast al het niet-tastbare dat jullie meenamen nogmaals bedankt voor alle spullen die jullie voor ons hebben mee gesjouwd. De gitaar van Joris, de blender, de mixer, de deegroller, de gordijnen, de schoenen, het HEMA pakket, het fotoboek van Joke en Wil, de kleertjes en speelgoed voor de kids, allemaal lieve kaartjes en boeken. Wat voelen wij ons rijk met zoveel lieve en attente mensen om ons heen!

Het enige grote nadeel van zulke fijne bezoeken is uiteraard het moment van afscheid nemen. Het is op dit eiland een bekend gegeven 'oja, die nare Hato-roltrap'. We merken dat ook Jimi en Lola dat lastig vinden. Jimi wilde heel graag mee in de koffer van opa en oma. En Lola vraagt 's avonds nog steeds wel eens om een kus van Roland en Neeltje. Bij ons laat het afscheid ook een leegte achter. Maar gelukkig overheerst het positieve gevoel en kunnen we ons gauw herpakken. Dat komt vooral omdat we het zo goed hebben hier. Met elkaar en op het eiland. Het weer is veel aangenamer nu. Het regenseizoen is voorbij. Het is nog steeds gemiddeld 30 graden maar met een heerlijk briesje de hele dag door. We maken leuke uitstapjes samen. Naar natuurpark Shete Boca, de (enige) speeltuin, een soort van dierentuin (meer kinderboerderij), verschillende stranden. Joris gaat nog steeds met plezier naar zijn werk en de kinderen hebben het naar hun zin op school en de peuterspeelzaal. Joris (tennis en voetbal) en Minke (bodyshape) zijn zowaar aan het sporten. Wat zeker ook bijdraagt zijn alle leuke mensen die we inmiddels kennen. We hebben zowaar eind april een bruiloftsfeest hier. En er zijn de komende maanden nog meer gezellige bekenden op het eiland zijn met wie we ook leuke dingen ondernemen.

Daarbij vliegen de weken vliegen voorbij tot aan onze vakantie naar Nederland. Iets waar we ook erg naar uit kijken. Natuurlijk in de eerste plaats om iedereen weer te zien. Maar ook omdat we zin hebben in het bos, in wandelen, in fietsen. In het slapen onder een dekbed, in de stad, in winkelen bij de 'echte' Albert Heijn, in een treinreis met Jimi. Zelfs naar de kou kunnen we soms een beetje uit kijken.....;-)

Veel mensen zijn geïnteresseerd in hoe het reilt en zeilt met de praktijk van Minke. Super lief dat jullie zo meeleven. Met ups en downs en heel veel geduld (oh, oh, wat een lessen....;-)) worden steeds stapjes gezet. De zoektocht naar 'wat kan/ mag Minke nu precies wel en niet doen' gaat onverminderd voort. Niemand die hier duidelijk antwoord op lijkt te kunnen geven. Heel frustrerend. Ondertussen proberen we de juiste balans te zoeken tussen in de luwte blijven en kenbaar maken dat de praktijk er is en aan acquisitie doen. Minke mist het werk en collega's. De paar cliënten die er nu zijn, de maandelijkse intervisie bijeenkomst en de contacten daar buiten zijn maar net voldoende. Mogelijk dat ze zich daarom toch gaat aansluiten bij een andere praktijk of voor een aantal uur in dienst gaat bij de jeugd-GGZ hier.

Jullie horen later meer!
veel liefs en tot gauw, LJJM

P.S. Over het autorijden (dat doen we nu eenmaal vaak) nog dit:
- Kinderen hoeven hier niet in een stoeltje vast te zitten?!?!?!
- Er wordt niet gecontroleerd op of je te veel alcohol op hebt in het verkeer. Om aan te geven dat je niet goed in staat meer bent om te rijden, doe je je knipperlichten aan zodat je medeweggebruikers weten dat ze alert moeten zijn......;-)
- De eisen t.a.v. of een auto nog geschikt is om de weg op te gaan zijn duidelijk anders dan in NL. Vaak rijden auto's zonder licht of zonder zijspiegels. Zonder zijraam (kan, toch warm genoeg) of met enorme scheuren over de voorruit.
- De wegen zijn soms zo vol hobbels, gaten en kuilen hier. En wegwerkzaamheden duren ellenlang. En leveren vaak cliché plaatjes op van werklui die in de schaduw aan de kant van de weg een dutje doen of leunend op hun schep. Nouja, geef ze eens ongelijk in deze hitte!
Kortom, je kijkt je ogen uit hier op de weg!